ABD Yönetimi’nin, “Suriye’de, özellikle Rakka Operasyonu’nda, PYD-YPG ile yapılan iş birliği taktik bir uygulamadır; stratejik nitelik ve süreklilik taşımamaktadır.” açıklaması, ne ölçüde tatmin edici?

Birinci ve İkinci Körfez Savaşları’nda, Barzani-Talabani ikilisi ile kurulan iş birliğinin de “taktik” düzeyde olduğunu savunuyorlardı. Oysa Kuzey Irak’taki Kürt Otonom Yönetimi, önümüzdeki sonbahar aylarında “bağımsızlık referandumu” için düğmeye basıyor. CIA’in basına sızan konuyla ilgili raporunda ise bu gelişmenin “kaçınılmaz” bir şekilde bağımsızlığa yöneleceği vurgulanıyor.
Bugün “taktik iş birliği” olarak adlandırılan gelişmenin, yarın fiilen bölünmüş bir Suriye’ye yol açmayacağının ve bu Suriye’de hiç hak etmediği oranda toprak kazanmış, elde ettiği topraklardaki Arap ve Türkmen yerli ahaliyi göçe zorlayarak “sistemli etnik temizlik” yapmış bir terör örgütünün de yarın benzer durumda karşımıza çıkmayacağının bir garantisi de bulunmuyor.
Türkiye’nin ulusal çıkarlarının “Amerikan pragmatizmi” ile çatıştığı zorlu bir süreçten geçiyoruz.
“Amerikan pragmatizmi”, Suriye’de Amerikan askerinin botunun toprağa kısıtlı düzeyde değmesini, kanlı operasyonların “yerel güçler” üzerinden sürdürülmesini ön görüyor. Bu, hem insan kaybı hem de mali açıdan “çıkarcı” bir yaklaşım. Ama, bu tür yaklaşımların ne denli tehlikeli gelişmelere yol açtığını da yakın tarih, bize gösteriyor.