Soğuk Savaş’ta, iki kutup arasında yalnızca ideolojik ayrım yoktu. Batı’nın başını çeken ABD de Doğu’nun başını çeken SSCB de İkinci Dünya Savaşı’nda elde ettikleri muharebe deneyimlerini temel alarak ordularını yapılandırdı. Almanya üzerindeki başarısını hava üstünlüğüne borçlu olan Amerikan Ordusu’nca, olası Üçüncü Dünya Savaşı’nın nükleer silah kullanılmayan bölümleri için asıl güç uçaklardı. Kızıl Ordu ise farklı tecrübeler ışığında farklı bir anlayışla hazırlanmıştı.

Takvimler 22 Haziran 1941’i gösterdiğinde büyük çoğunluğunu Luftwaffe uçaklarının oluşturduğu Mihver Devletleri’nin hava gücü, bir çekirge sürüsü gibi SSCB topraklarına çöktü. Hazırlıksız yakalanan Sovyet Hava Kuvvetleri’nin büyük kısmı, çok kısa sürede pistlerinden havalanamadan eridi gitti. Baskın o kadar başarılıydı ki ilk günün ilk akınında 1800, ikinci akınında 700 kızıl yıldızlı uçak, imha edilmişti. İlerleyen süreçte SSCB, Doğu cephesinde Ivan Kozhedub ve Alexander Pokryshkin gibi hava asları çıkarsa da hava üstünlüğüne neredeyse 1945’e kadar bir daha sahip olmadı.
Savaşın yönü Batı’ya döndüğünde Amerikan ve İngiliz pilotlar, büyük kayıplara rağmen 1943’ten sonra gökyüzünü Luftwaffe’ye dar etmeyi başarmıştı. İkinci Dünya Savaşı yıllarında üretilen 750 bin muharebe uçağından 350 bini, ABD’deki fabrikalardan çıkmıştı ve iki cephede birden savaşan Almanya’nın bu sayı ile başa çıkması, teknolojik bir sıçrama olan jetleri devreye sokmasıyla bile mümkün olmamıştı.
Kuzey Afrika, İtalya ve Normandiya’da Almanlarla karşı karşıya kalan müttefik tanklarının komutanları, havadan gelen bir tehdidi gözlemlemek için fazla çaba sarf etmedi. Kendilerinden üstün Panther ve Tiger gibi panzerlerle karşılaştıklarında hava desteği isteme lüksüne sahip Amerikan ve İngilizler ile gökyüzünde gamalı haçı kızıl yıldızdan daha fazla gören Ruslar için savaş, aynı hikâyeye sahip değildi.