Küresel havacılık gelişmelerinin nabzını tutan ve bu yıl 52’ncisi düzenlenen Paris Air Show, 19-25 Haziran tarihleri arasında kapılarını Le Bourget’de açtı. Sivil havacılık, rekabetin ve küreselleşmenin etkisiyle öyle ya da böyle ritmini koruyor; ancak 2017 itibarıyla askeri havacılığın Batı’da açık bir şekilde heyecanını kaybettiğini söylemek mümkün. 

Dünyanın bir tarafı yoğun savunma harcamaları yaparken öbür tarafının savunma harcamalarını artırması yönünde baskı altına alındığı; bazı coğrafyalarda üretim hatları kapanırken, bazılarında özgün üretim hedefleriyle yeni hatların kurulmaya çalışıldığı günümüzün paradoks dolu savunma sanayi ortamında, özünde tutkuyla beslenen havacılık endüstrisinin durgunluktan nasibini almaması beklenemezdi. Ancak, ticaret hacmi açısından bu ortamda bile geçtiğimiz yıllara göre “büyüyen” bir tablo çizen havacılık sanayi de görülen o ki, teknoloji alanında diğer savunma programlarında karşılaşılan ve artık kronikleşen anlayışın girdabında sürükleniyor: Maliyetleri düşür, riskleri azalt, yeni ürün çıkarmak yerine mevcut ürün konfigürasyonunu genişlet…

Kuşkusuz bu karamsar tablonun muhatabı, havacılık sanayine bu kadar yön veren Batılı ülkeler. Her ne kadar Avrupa Birliği’nin lokomotif ülkeleri “stealth” özellikli yeni bir uçak üzerine çalışmalara başlayacağını duyursa da kökeni 1990’lı yıllara dayanan projelerin hâlâ sürdürülüp pazarlanması; öte yandan Amerikan kanadında üzerinde endişeli bulutlar gezinen JSF Projesi’nin bitiş çizgisinden hâlâ çok uzakta olması, bu izlenimi uyandıran yegâne gerekçeler.