Çin, tarihte kendini dünyanın yegâne egemen devleti sayıyordu. Hüküm alanı sadece Çin, merkezi ve uygar parçasını oluşturduğu “Gökyüzü altındaki her şey”; insanlığın geri kalanını esinlendiren ve yükselten “Orta Krallık” idi. Öteki hükümdarlar muadil egemenler değil, yönetim sanatının, uygarlık düzeyine ulaşmaya çalışan hevesli öğrencilerdi. Diplomasi, çok sayıda egemen çıkar arasında bir pazarlık süreci değil, yabancı toplumlara küresel hiyerarşide kendilerine ayrılmış yerleri kabul etme fırsatının sunulduğu, dikkatle tasarlanmış törenler dizisiydi. Dış politika denen şey, Çin’e bağlılık ilişkisinin tonlarını belirleyen Ritüeller Bakanlığının ve göçebe kabilelerle ilişkileri yönetmekle görevli Sınır İşleri Dairesinin alanıydı. Boyunduruk altındaki devletlere uygulanan ‘haraç sistemi’nin amacı, ekonomik yarar sağlamak ya da yabancı toplumlara askerî açıdan egemen olmak değil, itaati teşvik etmekti.

Makalenin devamını okumak için tıklayınız.