Soğuk Savaş’ın merkezinde ABD ile SSCB arasındaki nükleer rekabet ve “Dehşet Dengesi” (Mutually Assured Destruction – MAD) olarak da bilinen güç dengesi bulunuyordu. Bu nükleer denklemin ana değişkeni, farklı niteliklerdeki nükleer harp başlıkları ve dolayısıyla onları hedeflerine taşıyacak araç ve sistemlerdi.

Savaş alanında kullanılacak taktik nükleer harp başlıkları, kökleri 2. Dünya Savaşı’nda Almanya tarafından geliştirilip kullanılmış V-2’ye dayanan taktik balistik füzelerle taşınırken, 1960’lı yıllara kadar stratejik ölçekteki nükleer başlıkların ana taşıyıcı unsuru, bombardıman uçaklarıydı. Bu uçakların hedeflerine kadar ulaşmaları, bombayı bıraktıktan sonra geri dönmeleri, av – önleme uçakları ve hızla gelişen hava savunma füzeleri nedeniyle riskliydi. İlaveten uçakların menzil kısıtları nedeniyle düşman topraklarının tamamına erişilememe sorunu da bulunuyordu. Ancak hem denizaltılardan hem de karadaki silolardan fırlatılabilen, uzun menzilli füzelerin geliştirilmesiyle stratejik bombardıman uçaklarına ihtiyaç azaldı. Bu teknolojik gelişme de balistik füzeler ve bunlara karşı geliştirilen tedbirler alanında yeni bir rekabeti tetikledi.